‘Het is bijna misdadig om te zeggen, maar het was een verademing’
Door Filip Tielens en Griet Plets
Zaterdag 13 maart 2021 De Standaard Magazine
‘O ja, dat herinner ik me zeer goed. We zijn meteen naar de Colruyt gegaan en hebben daar heel veel gekocht.’ Gelach – de drie jongens voluit, hun moeders licht gegeneerd (‘we hebben gehamsterd, ja’) – als Jannes (12) verwoordt wat in hun collectieve geheugen hét begin van de lockdown was: een vier uur durend bezoek aan de supermarkt. ‘Het voelde vreemd,’ zegt Lien, ‘er hing spanning in de lucht.’ Verbaasd keken ze naar het gedrag van mensen in een crisissituatie, niet het minst dat van henzelf. Maar wat een oorlogssituatie werd genoemd, zou voor het gezin een keerpunt worden.
Lien Vanham (39) en Yasmina Faid (39) geven allebei les in een middelbare school en hebben samen drie zonen: Jannes, Tiebe (11) en Flinn (9). Voor corona was er geen dag in de week waarop niet een van de kinderen een hobby had, meestal meerdere, en losten beide moeders elkaar af in een logistieke estafette. Op adem komen deed het gezin tijdens reizen die hen in de zomer naar Scandinavië, de Verenigde Staten en Maleisië brachten. Yasmina: ‘Onze valiezen waren nog niet uitgepakt of Lien legde al een wereldkaart op tafel om de volgende reis te plannen. Ik dacht vaak: nu al? Maar we hadden perspectief nodig om dat jaar te overbruggen.’
Ze hadden het er voor corona al over gehad: hoe ze dat ‘holderdebolderleven’ konden vertragen. Lien: ‘Ik vind het heerlijk om op reis geen agenda te hebben, geen verplichtingen. Van alles los. Maar het lukte niet om hier tegen de stroom in te gaan.’ Pas toen het virus hun leven lamlegde, werd duidelijk hoe strak het keurslijf was geweest. Lien: ‘We hebben makkelijk spreken: onze job is niet bedreigd, onze kinderen zijn gezond. Die eerste weken van de lockdown voelden echt als vakantie. Pas nadien is ons werk erg veeleisend geworden, door de combinatie van live- en onlinelessen.’
Flinn herinnert zich dat ze die eerste weken zelfs geen huiswerk maakten, ‘vergeten’. Ze begonnen met Hello Fresh – afwisselend mocht een van de kinderen helpen bij het koken. En hun ritme verschoof. Flinn: ‘De rest van het gezin sliep tot 9 of 10 uur, ik nog langer, ik lees graag in bed. In de namiddag gingen we wandelen en ’s avonds keken we samen naar De honderd of Modern family.’ De weekends, plots bevrijd van voetbalmatchen, werden gevuld met uitstappen in eigen land, die hun beslag kregen in een blog. Yasmina: ‘We hielden die al voor familie en vrienden bij, maar plots was er tijd om het wat grootser aan te pakken. Mensen vroegen tips: waar heb je die boomhut gevonden, hoe organiseer je zo’n schattentocht?’
De vrijheid die ze vroeger alleen op reis vonden, ervaarden ze nu plots in het alledaagse. Voor Jannes was dat kampen bouwen in een bosje verderop in de straat, en daar tot acht uur ’s avonds blijven hangen. Voor Tiebe waren het de vele aperitiefmomenten. Voor Flinn was het zijn moeders vaker thuis hebben. Alle drie vinden ze het, ook nu nog, rustiger geworden in het gezin.
Yasmina: ‘Vroeger hadden we vaker discussies met de jongens, we dachten snel: ze doen vervelend. Maar dat was doordat wij zelf gejaagd waren, we projecteerden onze stress op hen. Na twee weken in de lockdown merkten we al dat ze rustiger waren, omdat wij het waren. We hadden meer tijd om te luisteren, en we némen meer tijd om te luisteren. Ik denk niet dat we onze kinderen per se beter hebben leren kennen, maar we zijn meer een gezin.’
Lien: ‘Soms voelt het haast misdadig om te zeggen, omdat zoveel mensen zoveel missen, maar voor ons is het voorbije jaar een verademing geweest. Natuurlijk is het jammer dat Tiebes skireis met het zesde leerjaar in het water is gevallen, of dat we Jannes’ nieuwe vrienden van het eerste middelbaar nog niet hebben leren kennen. Maar we hebben ook zoveel gewonnen.’
En nu? Hoe die winst vast te houden, als de mallemolen zich weer op gang trekt? Er zijn al stappen gezet. Flinn is in september niet opnieuw voor het voetbal ingeschreven. Lien: ‘Elk jaar in juni, als het voetbalseizoen voorbij was, dachten we: zalig. Maar in september rolden we er toch weer in. Nu niet meer. Jannes voetbalt wel nog, maar minstens een op de vier matchen zal hij laten schieten, zodat we af en toe een zaterdag vrij hebben. En ook de Chiro zullen we weleens overslaan.’
Yasmina: ‘We hebben allebei veel familie en vrienden, aan onze sociale verplichtingen verzaken zal niet lukken – we kunnen niet goed nee zeggen. En we doen ons werk te graag om dat terug te schroeven. We zullen onszelf discipline moeten opleggen. Veel van wat we tijdens de lockdown hebben gedaan, is voor de kinderen al een nieuw normaal: samen wandelen, koken, ’s avonds voor een film in de zetel. Ik hoop dat we dat kunnen vasthouden.’
Lien: ‘We trachten ons gezin op de eerste plaats te zetten. Vroeger was dat te vaak het werk en de routine.’ gpl